Example@mail.com
Mijn grootste verdriet,
is dat ik zelf nooit
moeder ben geworden.
Van LinkedIn artikel tot bericht in de krant
Gepubliceerd op 20 februari 2021 door Liesbeth Kasperink
Liesbeth: "Al een tijdje liep ik er mee rond om het fenomeen: (on)gewenste kinderloosheid meer bespreekbaar te maken. En dan vooral op een manier waarbij het, naast een stukje verdriet een positieve insteek heeft. Door dit te delen, heb ik gemerkt dat ik niet de enige ben die de behoefte voelt om erover te praten. Ik plaatste mijn bericht in februari 2021 op >>
LinkedIn << en werd vervolgens benaderd door de redactie van de Telegraaf met de vraag of ze mijn bericht online mochten zetten.
Hier hoefde ik niet lang over na te denken! Doel is voor mij namelijk: meer openheid creëren met een zo'n groot mogelijk bereik. Dat er verdriet mag zijn, maar ook de mooie dingen die er staan door verbindingen te leggen. Uit ervaring weet ik dat delen, praten, schrijven helpt en dat is wat ik andere mensen in een soortgelijke situatie wil meegeven.
Mijn grootste verdriet, is dat ik zelf nooit moeder ben geworden...
Wel ben ik vier keer zwanger geweest en heb ik blije reacties gekregen wanneer ik dit nieuws aan mij naasten vertelde. De eerste 3 keren dat ik zwanger werd, was in 2010 en de laatste keer, was in de zomer van 2019, nog maar kort geleden.
Helaas bleek in september 2019 bij de eerste echo dat het niet goed was en dit prille geluk, liep opnieuw uit op een miskraam. Dit was, net als in 2010 met 3 miskramen vrij kort achter elkaar (zacht gezegd) een hele teleurstelling.
Nuchter als ik ben, wilde ik hier liever niet te lang bij stil staan:
“Het leven gaat immers door en er zijn al genoeg kinderen op de wereld”
Bovendien: mijn vriend heeft al twee kinderen uit zijn vorige relatie dus, vervul ik toch al een soort van moederrol? Het feit dat mijn partner het mij nog gunde om ook moeder te worden daar ben ik hem oprecht dankbaar voor. Dat neemt niemand ons meer af.
Ondanks dat ik een gelukkig en rijk mens ben, komt het verdriet dat ik zelf geen moeder ben geworden soms in 1x uit het niets naar boven. Het is toch een wens die niet in vervulling is gegaan. Geloof mij dat ik, om het voor mijzelf goed te praten echt 1001 redenen kan bedenken waarom een kind hebben of krijgen niet het ideaal is, hier ben ik inmiddels expert geworden. Maar als ik eerlijk ben naar mijzelf en mijn omgeving , had ik niks liever gewild dan dit zelf ook te mogen ervaren. Wetende dat ik een geweldige moeder was geweest. En dit nu deels kan doen als bonusmoeder.
De reden dat ik nu de behoefte voel om dit te delen, is omdat ik er onlangs weer onverwacht en keihard mee geconfronteerd werd, toen iemand die heel dichtbij mij staat vertelde dat ze zwanger is. Ze vertelde dat het (nog) niet in de planning lag om zwanger te geworden en dat het gezien de anticonceptie die ze gebruikte niet eens mogelijk was.
Maar toch... plotseling zwanger. Niet gepland maar wel gewenst.
Ze liet mij een foto zien van de eerste echo en we hebben beide gehuild.
Een mix van blijdschap en verdriet.
Echt, ik gun haar deze zwangerschap, ben blij voor haar en haar vriend, maar op dit soort momenten voel ik mijn eigen verdriet. Ik heb natuurlijk geen ‘zin’ en geen tijd voor verdriet en verwerken enzo en ik wil eigenlijk niet dat ik dit verdriet voel, maar dan zou ik mijzelf voor de gek houden en het is nodig voor de verwerking. Het is goed en het mag er zijn en ik ben blij dat ik er nu aan toe durf te geven. We leven in een wereld waarbij de meeste vrouwen kinderen krijgen. Dit wordt (voor mijn gevoel) als een soort status gezien en ik hoor hier niet bij. 1 op de 5 vrouwen in Nederland krijgen gewenst of ongewenst geen kinderen. Ik hoor bij die minderheid en ben ongewenst kinderloos. Mijn geluk hangt niet af van het hebben van een kind, geluk zit in jezelf! Alleen het feit dat het niet gelukt is, ben ik soms verdrietig over en dat zal ik moeten accepteren.
Verwerken via schrijven
Opschrijven helpt mij hierbij, omdat ik altijd opensta voor contacten met vrouwen die zich in mijn verhaal herkennen en die hier net als ik hun eigen zoektocht
bij hebben. Ik heb al langer het plan om voor deze groep vrouwen een positief platform te creëren. Het platform is er inmiddels! Zowel op Instagram als via deze website.
Waar verhalen gedeeld en gehoord kunnen worden, juist om hier meer openheid voor te krijgen. Mannen wil ik hier overigens niet bij uitsluiten, want ook zij maken dit mee op de zijlijn en worden niet altijd gehoord of begrepen.
Liefs, Liesbeth